Je kent het wel, dat gevoel wanneer je niet jezelf kunt zijn in een situatie…
Misschien heb je het al voordat je ergens naartoe gaat, of komt het op wanneer je de ruimte binnenstapt. Of het overvalt je op een onverwacht moment.
Hoe dan ook, je weet direct al wat ik bedoel door de titel van mijn blog te lezen. Het zit in je buik en gaat steeds hoger zitten. Je ademhaling zit hoog en je hoofd maakt overuren. Zit mijn kleding goed, heb ik iets geks, wat ga ik zeggen, ze kijken naar mij, heb ik net zojuist iets raars gezegd? Oh ja ik heb iets raars gezegd, en wat nu, wat zullen ze nu wel niet van mij denken.
Dagenlang blijf je malen over die ene opmerking die je hebt gemaakt. Die was in jouw ogen te bot, te onaardig, te dom, over het randje…..
En dat malen krijgt een extra dimensie. Want laten we eerlijk zijn, de situatie is allang voorbij, er is iets gezegd er is gereageerd en iedereen gaat weer verder. Maar dat malen geeft dat ene moment een groot podium. Er komt een voorgeschiedenis bij, andere soortgelijke momenten worden erbij gehaald, er wordt bedacht hoe de persoon in het moment er het later nog over heeft. Die gedachten maken hun eigen theatershow over dat ene moment wat maar een paar seconden heeft geduurd.
En precies dit vind ik echt een fucked up proces!
Want ik herken bovenstaande als geen ander. Het overkomt je, het grijpt je en gaat ermee aan de haal. De werkelijkheid is volledig weg en je gedachten vormen een nieuwe werkelijkheid. Die nieuwe werkelijkheid helpt je totaal niet, sterker nog, het haalt je naar beneden, bevestigt alle negatieve gedachten die je al heel lang over jezelf hebt. En het zorgt ervoor dat je nog verder van jouw unieke IK verwijderd raakt.
Wegstoppen van je gedachten heeft geen zin
En hoe vervelend dit proces ook is, is het wel goed om te onderzoeken waarom deze gedachten er zijn. En waartoe ze jou dienen. Bij mij zijn ze er vooral om mij te behoeden voor onzekere situaties, om in de veiligheid te blijven. En dat is eigenlijk best fijn, want soms is dit misschien ook nodig.
Maar vaak voeren ze de overhand en verdwijnt de positieve kant ervan. Wat we vervolgens vaak doen is de gedachten krampachtig proberen weg te drukken, we gaan met ze in gevecht. Het lastige daarvan is dat je het tegenovergestelde effect creëert. Denk maar eens aan een bal die je hard onder water probeert te duwen. Hoe hard je ook duwt, hij blijft weerstand geven. En laat je hem dan eindelijk los, dan komt ‘ie met een flinke vaart harder het water uit dan dat jij hem erin hebt proberen te duwen.
En precies dat gebeurt ook met jouw gedachten als je ze probeert weg te duwen. Ze komen extra hard terug.
Ik geloof erin dat er geen perfectie is zoals wij die nastreven. Want in mijn ogen is perfectie juist het imperfecte erbij omarmen. Daarom heeft vergelijken ook geen zin en brengt dit per definitie onvrede met zich mee. Want iedereen is imperfect en daardoor juist perfect.
Dus, volg je het nog?
Mijn conclusie?
Omarm alles wat je hebt zowel van binnen als van buiten volledig. Dus ook die gedachten die voorbijkomen die we als negatief ervaren. Ga er niet tegen vechten, maar omarm ze en ga met ze in gesprek. Waarom zijn ze er? Waarvoor proberen ze jou te behoeden? En als je daar antwoord op hebt, bedank ze dan dat ze er zijn. Vraag ze wat milder aanwezig te zijn, zodat je al die andere gedachten die je hebt wat meer de ruimte kunt geven.
En NEE dit is geen eenmalige actie die je uitvoert en dan is het opgelost. Dit vraag rust, tijd, zelfreflectie en vooral geduld. Het is een proces wat je niet (komt ‘ie weer) krampachtig moet gaan uitvoeren. Maar gun jezelf de tijd. Doe het nog 100x “fout” en bij iedere stap zal je verbetering merken. Want die gedachten? Die zijn er al heel lang en ze zijn dus ook niet zomaar ineens wat milder voor je. Dat vergt tijd, doorzettingsvermogen en acceptatie.
